...and nothing else matters...

-Michelle?-musiałam z nią pogadać..była młodsza odemnie o 3 lata. Co z tego że mieszkała w Seattle na drugim końcu kraju? Zawsze była moim oparciem.

-Przy telefonie. Kto mówi?

-to ja Nicky

-A cześć..co tam? Co u mamy?

-sama wiesz jak jest. Nawet z nią już nie gadam. Nie mam kiedy… wraca w nocy z pracy. Pracuje u siebie w gabinecie.

-rozumiem. Coś się stało że dzwonisz?

-nie…znaczy.. pamiętasz Williama Bayleya?

-coś mi świta…to ten rudzielec z chóru który mnie tak wkurwia?

-huh..-przewróciłam oczami. Nigdy się z Michelle nie lubili. Nie mam pojęcia czemu. Cały czas od kąd pamiętam dogryzali sobie. Mam tylko nadzieje że nie z mojego powodu.- tak to ten…nie możesz się z nim pogodzić?

-weź spierdalaj . z tym dupkiem? Chyba cie pojebało

-o widzie że taty nie ma w domu..

-czemu?

-bo przeklinasz

-oj nie zgrywaj takiej świętej. Nic nie przebije tego że byłaś już notowana na policji tyle razy ze swoim kochasiem

-TO NIE JEST MÓJ KOCHAŚ MICHELLE!

-wybacz. Narzeczony

-Michelle…

-sory.. no co z nim?

-chce mnie wziąć na wycieczke do Hollywood i do was do Seattle-odpowiedziało mi tylko głuche piii piii pii pii,odłożyła słuchawke. Zapewne po tym jak usłyszała to z Seattle. W sumie nie po to wyjeżdżała żeby teraz na niego czekać. Wybrałam numer do Willa. Nikt nie odpowiadał. Usłyszałam dzwonek do drzwi.pobiegłam otworzyć

-cześć Wi..a to ty Izz..

-ty się księcia z bajki spodziewałaś?-wszedł do mojego domu w ubłoconych trampkach.aż syknęłam. Dopiero umyłam podłoge

-co się stało?

-nic Izz..po co przyszedłeś?

-myślałem że się ucieszysz

-ciesze się ale nie wiem co tu robisz-oparłam się o futryne drzwi

-Will mi mówił o wycieczce.